Berliner Höhenweg (OOS120)

Na de Karnischen en de Stubaier Hohenweg, kwam in 2006 de Berliner Hohenweg in beeld. Hier geen Klettersteig, maar traditioneel klauterwerk met hier en daar een kabelzekering.

In 2021, na 2 Corona besmettingen, een dubbele vaccinatie en een gewijzigde gezinssituatie, kwam het Zillertal, opnieuw in beeld. Bergen voor mij en een camping met zwembad voor de vriendin en plusdochter.

Omwille van de steeds wisselende situatie inzake Corona-maatregels, heb ik slechts zeer laat mijn hutten geboekt. Door Corona was ook de capaciteit verminderd en was reservatie verplicht. En dus was het zoeken om nog plaats te vinden in een logische opeenvolging van hutten en data.

Daardoor heb ik gezondigd tegen mijn eigen adviezen en ben ik zonder enige voorbereiding de Berliner Hohenweg aangevat vanop de parking van het Schlegeisspeicher. En ja, ondanks dat ik een nog lichtere rugzak dan 15 jaar geleden bijhad (10kg zonder water), heb ik ook nu weer gedurende de eerste drie dagen spierpijn ervaren. Allen ben ik in 2021 langzamer omhoog gegaan en heb ik in de mate van het mogelijke mijn eigen benen wat gemasseerd, ’s avonds in de hut. Bovendien heb ik in de afdaling mijn stokken met 30cm verlengd in vergelijking met het stijgen.

Ik ben van een ding overtuigd geraakt, namelijk dat je als Laaglander maar beter een paar dagen uittrekt om in te lopen, voor je aan de feitelijke tocht begint.